İbrahim Erkal Bey ile iki kere ayaküstü görüşmüştük. Beyefendi, mütevazı, hoş bir Dadaş idi. Yadigâr bıraktığı güzel şarkılarını dinlemeye devam ediyoruz.
Fani dünya işte, canısı hanisi? Vakit saat tamam oldu mu kanatlanıp uçuyor ruh, ses kadar hükmü yok ki nefesin...
Meğer rahmetlinin ne kadar tutkulu, kadirşinas dostları varmış. Hakkındaki içten paylaşımlar vefanın bir semt adından ibaret olmadığını gösteriyor. Okusaydı nasıl gururlanır, memnun ve mutlu olurdu.
Bu ilgi ve sevgi halesi kendisini hayattayken de kuşatmış mıydı, pek emin değilim.
Galiba o da 'Kadri musallada bilinip dostlarının önünde saf tuttuğu" fanilerden...
O dünya hikâyesini tamamlayıp gitti. Hiç unutmayalım, hatırasını hep böyle yaşatalım, gönlümüzdeki tahtı baki kalsın.
Ancakkkk...
Bir şey daha yapalım.
Bilim insanlarımıza, sanatçılarımıza, dostlarımıza, sevdiklerimize, komşularımıza, mesai arkadaşlarımıza ilgi ve sevgimizi onları kaybetmeden gösterelim.
İlgi ve sevgi, belli edildikçe büyür, sel haline gelir, kurak gönüllerde solmaya yüz tutmuş çiçekleri yeşertir. Gizlenen sevgi solmuş çiçek bile değildir, kurumuş ot, savrulmuş saman hükmündedir.
Tüm topluma mal olmuş değerli Erzurum evladı İbrahim Erkal'ın kabri Cennet bahçelerinden bir bahçe olsun inşallah.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.