Adamın biri, akıl hastanesini ziyareti sırasında doktora sormuş:

" Bir insanın akıl hastanesine yatıp yatmayacağını nasıl belirliyorsunuz?"

Doktor: Bir küveti şu ile dolduruyoruz. Sonra hastaya üç şey veriyoruz.

Bir kaşık, bir fincan ve bir kova.Sonra da kendisine küveti nasıl boşaltmayı tercih ettiğini soruyoruz dedikten sonra karşısındakine dönmüş. Peki siz olsaydınız bu durumda ne yapardınız?

Adam: 000 Anladım Normal bir insan kovayı tercih eder.Çünkü kova kaşık ve fincandan büyük.

Hayır der doktor. Normal bir insan küvetin tıpasını çeker. Evet öyledir ve sadece bize sunulanlar dışında çözüm bulmaktır akıl.Hayatın içinde zaman,zaman oluşan sorunlar yada ekonomik daralmalar hayatı ne kadar zehir etsede, öte yandan kaçınılmaz olarak hayatın kesintisiz sürüp gitme ve akma ilkesi var.

Daha çok uzmanımız, ama daha çok sorunumuz var.

Daha çok yüksek binalarımız, ama daha kusa sabrımız var.

Daha çok geniş oto yollarımız,ama daha dar bakış açılarımız var. “                                                                                                                                                                                                                                      

“Daha çok harcıyoruz, ama daha az şeye sahibiz.

Daha çok eğitimimiz; ama daha az sağduyumuz var.

Daha fazla bilgimiz,ama daha az bilgeliğimiz var.

Daha çok ilacımız, ama daha az sağlığımız var.

Çok az gülüyoruz, çok çabuk kızıyoruz.

Çok geç saatlere kadar oturuyor, çok yorgun kalkıyoruz.

Çok konuşuyoruz, çok az seviyoruz ve çok şık nefret ediyoruz.

Dış uzayı fethettik, ama iç dünyamızı edemedik.

Daha büyük işler yaptık, ama daha iyi işler yapamadık.

Daha çok plan yapıyoruz, ama daha az sonuca varıyoruz.

Daha çok harcıyoruz, ama daha az sahip oluyoruz.

Daha çok bilgiye, ama daha az yargıya sahibiz.

Daha çok tedaviye, ama daha az sağlığa sahibiz.

Daha az okuyor, daha fazla televizyon seyrediyoruz.

Daha fazla konuşuyor, daha nadir seviyoruz

Bir yaşantı kurmayı öğrendik, ama hayatı değil.

Atomu parçaladık, ama önyargılarımızı kıramadık.

Hızla hücum etmeyi öğrendik, ama beklemeyi değil.

Ve galiba en acısı da şu.

HAYATA SENELER EKLEDİK AMA SENELERE HAYAT DEĞİL?

KALIN SAĞLICAKLA