Havalar dondurucu soğuk, evlerde bile ısınmakta zorluk çekiyoruz ki sokaktaki hayvanların halini düşünmek bile istemiyorum…

Bebekli anneler ne bulup yesin de bebeklerine süt yapsın…

Ekmek bile yarım saat geçmeden kaskatı buz oluyor sokakta…

Kapımdaki 10 tane kedicik, kaymakam beyin verdiği, ayda 12 litre sütle yaşıyorlar…

Lakin sadece 10 tane kedi yok ki sokakta…

Halkın bir çoğu da sevmez öyle iti köpeği, hani seviyor olsalar belki bir iki lokma koyarlar kapılarına…

Belki o zaman kışlar bu kadar çetin geçmez buralarda…

Yatılı okul var ilçede, aklıma orası geliyor yine…

Bir ümit, belki bu sefer verirler diye gidiyorum son kez…
Genç bir müdür gelmiş, anlayışlı cinsinden, ”Olur tabi Semra hnm zaten çöpe karışıyor yemekler” diyor…
Nasıl mutlu ayrılıyorum oradan anlatamam…
Yol boyu dualar ediyorum sevincimden o genç müdüre…
Hayal ediyorum yol boyu, ‘Ne güzel, iki lokma bile girse midelerine, en azından bir gün yaşatır’ diye…
Ertesi gün gidiyorum sevinçle, ardımda bir ordu köpekle…
Lakin eli boş çıkıyorum okuldan…
Beni bekleyen köpekler gözüme bakıyorlar ama onlara verecek bir lokma kuru ekmek bile yok…
Ertesi gün yine gidiyorum, ardımda yine köpek ordusuyla …
”Allah’ım ne olur bugün bari bir iki lokma ekmek olsun” diye geçiriyorum içimden…
Küçük bir poşetle kuru ekmek tutuşturuyor elime orda ki çalışan bey…
Bir poşete bakıyorum birde dışarı da aç bekleyen köpeklerime…
Bu minnacık poşet sadece birini bile doyurmaz ama yapacak bir şey yok…
Elimde poşetle çıktığımı gören zavallı köpekler, ümitle koşuyorlar yanıma…
Birer dilim dağıtıyorum havada kapışıyorlar ekmekleri…
Mideleri günlerdir bir lokma görmeyen köpekler, pür dikkat birer lokma yine bekliyorlar heyecanla…
Yine boynu bükük dönüyorum eve…
Daha sonra gittiğimde üç poşet dolusu ekmek karşılıyor bizi…
Aşçıyla konuşuyoruz ayak üstü, ”Yenge salı günleri tavuk çıkıyor, o gün gelirsen bol bol kemik verebilirim sana” diyor…
Ben sevinçten havalara uçuyorum tabi…
Meğer kaymakam bey konuşmuş aşçıyla…
” Semra hanıma yardımcı olun, eli boş yollamayın buradan” demiş…