Anne baba olmak, dünyanın en önemli aynı zamanda en anlamlı işidir.Emek ister ama karşılığı dünyalara değer. Mesuliyeti çoktur ama evlat sevgisi söz konusu olunca insana hiçbir şey zor gelmez. Çocuklarımız için büyük umutlar ve büyük hayaller besleriz. Onların bizim sahip olamadığımız her şeye sahip olmalarını isteriz. Bizim anne ve babamızın bize davrandığı gibi davranmamamız gerektiği düşüncesiyle onların her istediklerini almak, lüks okullarda okutmak, hiçbir eksiği olmamasını sağlamak ve büyük ama çok büyük adam olmaları için elimizden gelen her şeyi yapmayı isteriz.

Acaba çocuklarımız,  ne ister diye hiç düşündük mü?

Tabi ki düşündük. Hem de onlardan önce düşündük. Onlar adına her şeyi hayal ettik.Onlara iyi bir gelecek hazırlamak için çok çalışmaktayız. Her türlü güçlüğe göğüs gererek, gerekirse en ağır işleri onlar için yaparız. Her türlü eziyete katlanır ve onlar için yaşarız.

Peki çocuklarımız, bizden neler istiyor biliyor muyuz?

Sevgimizi kat be kat artırmalıyız ve bunu onlara kesinlikle hissettirmeliyiz. Çocuklarımız bizim yaşayamadığımız çocukluğumuzu değil, kendi çocukluklarını yaşamak istiyorlar.

En başta onlara güvendiğimizi görmek ve özel okulları değil, gözleri sevgiyle  bakan öğretmenler ve paylaşımları içten olan okullarda okumak istiyorlar.

Gösterişli okullarda okumak değil, onlar iyi eğitim almak istiyorlar.

Kredi kartları borçlarımızla ya da taksitlerimiz yüzünden ertelenmiş ihtiyaçlara sabır gösterirken sizleri anlayışla beklerken, bu anlayışı fark etmemizi istiyorlar.

Yaşamda ki mücadelemizde onlarında ailenin bir bireyi olduklarını görmemizi ve söylememizi istiyorlar. “Bunca çaba, yorgunluk senin geleceğin için ” yerine “seninle yaşamak seninle paylaşmak çok güzel ” dememizi istiyorlar.

Hani onlar için çalışırken ayıramadığımız zamanın bir kısmını istiyorlar,

Telefon görüşmelerimizin daha kısa olmasını, iş arkadaşlarımıza ya da komşumuza gösterdiğimiz saygının ve ilginin aynısını bekliyorlar.

Yarınları birlikte planlamayı, hayallerimizi, duygularımızı paylaşmayı, istiyorlar.

Arkadaşlarını tanımamızı, onu arkadaşlarının yanında eleştirmememizi, hatta arkadaşlarının yanında iyi özelliklerini belirtip güvenimizi göstermemizi  istiyorlar.

Tatil için birlikte plan yapmayı, okul seçiminde onun kararını almayı, onu değiştirmek için değil kendimizi değiştirmek için çaba sarf etmemizi istiyorlar.

Üzüntü ve dertlerini dinlememizi ve bunu fark etmemizi istiyorlar.

Ona olan kızgınlığımızı başka zamanlarda başka olaylarla değil zamanında ama konuşarak nedenlerini anlatmamızı istiyorlar.

Yaptıkları ya da düşündükleri hakkında tahminde bulunmadan, direkt iletişim kurmamızı istiyorlar.

Her zaman kontrol edilmek istemiyorlar.

Başarılarını takdir etmemizi ama abartmamamızı istiyorlar.

Birlikte çok ortak noktamızın olduğunu ve bizimde bunu fark etmemizi istiyorlar.

Hata yaptığımızda özür dilememizi istiyorlar, bizim onlardan istediğimiz gibi.

Yeri geldiğinde de teşekkür etmemizi bekliyorlar.

Onları olduğu gibi kabul etmemizi, kişiliğine önem vermemizi, duygularını anlamamızı, ona sevgimizi korkmadan söylememizi istiyorlar.

Unutmayalım ki onlar bizim bir parçamız ve üzerine kurduğumuz hayallerimiz var. Hayallerimiz için, Geleceğimiz için onları sevgimizle besleyelim, güvenelim, dinleyelim, anlamaya çalışalım

Kendimizi ve çocuğumuzu anlamamız, anlaşılmamız ve sevgimizi korkmadan söyleyebilmek dileği ile.

Sevgiyle kalın.