Yine son günlerde ortalık toz duman. Artık gündemler saat başı değişebiliyor
bildiğiniz gibi.
Yıllardır ülkeyi kan revan hale koyan bu terör belasının bitmesini kim istemez ki?
Yeter ki akan kanlar dursun , ülkemin bu yolla kaybı 250 milyar dolar olduğu
söyleniyor.
Bu parayla ne olmazdı. Bizleri türlü oyunlarla birbirimize düşüren kimi müttefiklerimiz
ne yazık ki bu günde barış havarisi kesildiler.
Ben bu sahte dostlarımıza asla güvenmiyorum. Tabii ki iktidara güvenmemiz lazım
mecburen, Çünkü süreci onlar başlattılar.
Ama yinede soramadan edemiyorum; Madem bu mesele son yüzyılın en büyük meselesi,
parlamentodaki diğer partilerle bir mutabakat sağlanması gerekemez miydi? Bakıyorsunuz
her kafadan bir ses çıkıyor.
Ayrıca bu ayrı sesler bizleri kuşkuya sevk ediyor. Gelecek günler hakkında ciddi endişelerimiz vardır.
Bir bölünme yada yeniden bir kavganın ortasına çekilir mi TÜRKİYE? Korkularımız hala sıcaktır.
Bizleri bu konuda rahatlatmak iktidarın görevi olsa gerek.
Acaba diyorum bu sürecin olumlu sonuçlanmasını başarabilecek bir siyasi parti, bu başarıyı
diğer partilerden esirgiyor mu ? Yani bir oy kaybetme korkusu mu var? Bilemiyoruz.
Bizler ne yazık ki dünü çabucak unutuyoruz. Yüzlerce şehit geldi, ellerimizle toprağa vermedik mi?
Bu sürecin bu acıların bitmesinde yok olmasında eğer bir çözüm sağlayacaksa, bu sandıkta bile binlerce kez seçim kaybetmeye değmez mi?
Bir gazeteci, sokaktaki bir vatandaş olarak arzumuz bu sürece parlamentodaki CHP, MHP dahil edilmelidir. Dikkat ederseniz muhalefetin bazı söylemleri çok sert. Bilhassa Sayın Bahçeli’nin.
Bence haklıdır da, öfkelenmesinde. Sadece Bursa mitingindeki söylemi. Keşke dile getirmeseydi.
80 li yılları yaşamış biri olarak endişe duydum çok.
ALLAH etmesin bu söylemler yabana atılacak söylemler değil. Artık o günleri bir daha yaşamak istemiyoruz.
Bir beladan kurtulup, diğer bir belaya maruz kalırsak işte bu en kötüsü. Zaten dost görünen
düşmanlarımız şimdiden el ovuşturmaya başladılar bile.
Olan yine garibana olur. Zengine bir şey olmaz. Az bir şey karından eksilir ama ne oğlu ölür, nede kızı… Yine ağlayan aynı gurup olur. Kimsesiz, garip, köylü, kasabalı, anneler…
ALLAH ne o günleri göstersin ülkeme, ne de bir anne feryadı, figan etsin, katafalklar geçerken.
Her kim bu süreci samimi bir yürekle destekliyorsa beklentisiz, ALLAH ondan razı olsun.
Her kim ki siyasi, maddi vs. beklenti içinde bu süreci tıkıyorsa, ALLAH kahretsin onu da.
Dualarımız samimi olarak bu süreci çalıştıran, risk alan insanlaradır. Lütfen bizlerde dua
edelim. İnşallah bu beladan kurtuluruz.

Artık mezarlara gencecik evlatlarımızı kendi ellerimizle toprağa vermeyiz. Onlarda
ülkemin toprağından, güneşinden, Cumhuriyetinden doysunlar. ÖLMESİNLER zamansız,
aniden kahpe bir kurşunla.

Sağlıcakla kalın…