Daha çocuktum Kur’an kursuna gitmeye başladığımda. Karşıma çıkan ilk hoca Ahmet Hoca idi. Ceberrut bir hocaydı. Daha ilk günümde otorite oyunu oynamaya bayılan hoca kafamda çubuk kırmıştı, 7 yaşındaydım ve masumdum.

Bir daha gitmemeye karar vermiştim ki babam ve annem devreye girip beni ikna ettiler. Necmettin Hoca ile tanışmam da o zaman oldu. Necmettin Hoca tam bir din adamıydı. Yaşantısıyla, hareketleriyle, konuşmasıyla “Müslüman nasıl olmalıdır?” sorusunun cevabını verir gibiydi.

Necmettin Hoca yetişmemde büyük bir öneme sahiptir.

Annem, babam, rahmetli dedem ve büyüklerim de yine evdeki manevi mimarlarımdı.

Okulda karşıma çıkan Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi hocalarımdan çok büyük bir eğitim aldığımı söyleyemeyeceğim. İsterseniz beni kınayın.

Arkadaşlarım da yetişmemde önemli bir yere sahipti. Liseyi yatılı okudum ve arkadaşlarımla hep seviyeli sohbetler yaptık.

Dini sohbet yapan cemaat, tarikat vb. her ortamda iyi bir dinleyici oldum.

Camilere gidip vaazları ve hutbeleri dikkatle dinledim.

İman konusunda birçok sohbete şahit oldum. Çok kişi imanın ne demek olduğunu anlattı. Hiçbiri öğrencimin ustası kadar güzel anlatamadı imanın ne demek olduğunu… Olay şöyle oldu:

Rüstem Paşa Bedesteni (Taşhan)’nin önünden geçiyordum ve bir öğrencim karşıma çıktı. Çay içmek için ısrar edince kıramadım ve içeri girdim. Ustasıyla sohbet ederken konu inanca geldi. Usta imanın ne demek olduğunu bilmediğimizi anlattı. İmanın ne olduğunu şöyle anlattı:

-         Hocam, biz imanın ne demek olduğunu bilmiyoruz. Peygamber Efendimiz (S.A.V.) müşrikleri dine davet ederken, “Lailaheillallah, diyeceksiniz.” dedi. Onlar imanın ne demek olduğunu bildikleri için, “Ya Muhammed, sen bizden ne istediğini biliyor musun? Bu o kadar ağır bir istek ki biz bunu kabul edemeyiz.” dediler.

Lailaheillallah, “Bütün ilah edindiklerimi terk edip yalnız Allah’a kulluk edeceğim.” demektir. İlah edinmek demek; bir şeyi hayatının merkezine yerleştirip onu her şeyden üstün tutmak, onsuz edememek demektir. Kim bu dünyada neye meylederse onu ilahlaştırır. Birinin paraya, birinin makama, birinin şöhrete, birinin arabasına, birinin kadına veya kadınsa erkeğe vb. meyletmesi; ona ulaşabilmek için her türlü fedakârlığı(!) yapabilmesi demektir. Müşrikler, bunu bildikleri ve samimi oldukları için bu güzel daveti nefisleri karşısındaki acziyetleri sebebiyle kabul edemediler. Bu cesareti gösteremediler.

Mümin, dünyevi olan hiçbir şeyi vazgeçilmez görmeyendir. Makam, şan, para, karşı cins vb. unsurların kölesi olup hakkaniyet gözetemeyenler, yanlışa doğru diyenler, gerçeği saklayanlar imanlarını bir kere daha gözden geçirsinler.

Unutmasınlar ki Allah’ın kuralı kesindir: “Her günahı affederim ancak kul hakkını affetmem. Zira onu hakkını yediğiniz kişilerle ödeşeceksiniz.”

Ya bu kurala uyacağız ya da eşimize dostumuza söyleyip cesetlerimizi Müslüman mezarlığına gömdürmeyeceğiz.

Aksi halde iman konusunda müşrikler kadar bile bilgili veya samimi olamadığımızı kabul etmiş oluruz.