Bildiğiniz gibi son yıllarda çevremizde devasa AVM’ler yapıldı. Her gün tıklım tıklım dolu. insanlar bir o yana, bir bu yana koşuşturup duruyorlar.

Türk insanını iyi tanıyan girişimciler her şeyi düşünmüşler. İnsanımızı etkileyip
AVM’ lere çekmeyi. Bunu da başarmışlar.

Her şey düşünülmüş. Siz alış verişinizi yaparken çocuğunuzda oyun parkında oynuyor. Hatta ona da küçük bir alış veriş sepeti yapmışlar, heveslensin çocuk diye.

Alış veriş merkezlerindeki yürüyen merdivenlerin her gün yönü değişiyormuş. Yani dün aşağıya indiğiniz merdiven bu gün yukarı çıkıyor. Yani sizi mağazanın içinde (affedersiniz) dolap beygiri gibi dolandırıp duruyorlar.

Zaten tüketim toplumu olan bizlere çok kolay ürünlerini satabiliyorlar. Rahatça
kasanın yanında ödeme yapmak için beklerken bile bir şeyler satmanın peşindeler.

Bizlerde sanki kıtlık var gibi mağazayı sepete doldurmuşuz. İsraf diz boyu. Bu
hemen hemen her yerde böyle. Bilinçli tüketiciler hariç tabii ki…

Bütün bunları yaparken bari sadece şuna dikkat edebilsek, hiç olmasa yabancı
şirketler yerine yerli şirketleri tercih edebilsek. En azından kazancı burada kalır.
Burada yatırım yapar, iş istihdamı sağlar.

Bizim burada, yani Büyük Çekmece’de bir çok bu tip büyük alış veriş merkezleri var. Bu alış veriş merkezlerinden biri, diyelim yabancı kökenli bayram şekeri satıyor.
Kandil simidi satıyor,hatta kurban bile satıyor.

Kime satıyor bunları? Müslümanlara… Yani bizlere… Kurbanı Yahudiler kesmediğine göre, bize satıyorlar…

Bu hizmetlerden faydalanan Müslüman kardeşlerimizde diyorlar ki, bütün bu İslami hizmetleri veriyorsunuz da, peki neden koskoca mağazanızda bir tane bile mescidiniz yok?
‘Burası camimi’ diyorlar…

Bizim Müslüman kardeşimizde diyor ki ‘Yok mu? peki olsun evde kaza ederim’ Ne olacak, o koca kalın kafası dannnnnnnk etmiyor ne yazık ki.

Şimdi sizlerden rica ediyorum lütfen bu mağazalardan, tabii ki alış verişinizi yapacaksınız.
Ama elinizdeki o büyük mağazanın damgalı poşetlerini taşırken mümkünse mahalle bakkalınız görmesin. Çok içerliyor. Çünkü biliyorum… Nerden mi biliyorum! Şuradan biliyorum.
Hani bir akşam üzeri misafiriniz gelmişti. Aniden eşiniz size alış veriş yapmanızı söylemişti.
Ama ay sonuna çok vardı ve paranız yeterli değildi, yetmezdi. Mahalle bakkalınız imdadınıza yetişmişti…
Unuttunuz mu?

Hani yine başka bir gündü. Şubat mıydı, mart başımı, tam hatırlamıyorum. Eşiniz iş yerinize telefon etmişti.
Cep telefonu henüz yoktu. Sizi personel müdürü çağırdı. ‘Eşiniz arıyor sizi’ diyip telefonu elinize vermişti.
Eşiniz Mahmut çocuk çok hasta acilen doktora götüreceğim, param yok. Ne yapayım? Sizde hemen bakkal Ahmet efendiden al, akşam ben veririm. Eşiniz öyle yaptı. Ahmet efendiden para aldı işini gördü.
Kredi kartımı, oda yoktu. Tabii ki olsaydı keşke.

Ha unutmadan, hani bir ay sonunda paranız tükenmişti. Bakkal borcunuzu veremez durumdaydınız.
Utana sıkıla bakkal Ahmet efendinin yanına gittiniz. Zaten o sizi yüz metreden çözmüştü parasız kaldığınızı.
Bunu bildiğinden hiç bozuntuya vermedi.

Daha siz param yok demeden o dedi ki Mahmut bu ay sen bayağı sıkıntılar geçirdin, bak Allah aşkına
dardaysan sakın üzülme, bu ay ödersin. Sanki üzerinize bir serinlik gelmişti. Hatırladınız mı?

Yani arkadaşlar mahalle bakkalınız bir doktordur, onları unutmayın. O büyük mağazaların poşetlerini gözünün içine soka soka geçmeyin önünden.

Bakkal aslında bir örnek. Çevrenizdeki küçük esnaftan da bir şeyler alınki, onlarda bir nefes alsınlar.
Bu günlerde çok ihtiyaçları ver biliyorum.

Ben mi? Neyse boş verin. Ben ümidimi kestim zaten. Bari bakkallar kurtulsun. Benim asıl işim, bende mobilyacıyım. Yani bakkal Ahmet efendinin az ilerisindeyim. Bende benim yapabileceğim dolapları, hazır almalarından dolayı bende Ahmet efendi gibi kırgınım.

Şaka bir yana, sahip çıkın. Her gün on milyarlık alış veriş yapsanız da bir gün deseniz ki bu gün param yok. İki ekmek ver yarın vereyim. Kasiyer kız size deli muamelesi çeker… Unutmayın!